Leki na insulinooporność
Sprawdź, jakie leki można stosować w leczeniu insulinooporności.
Insulinooporność
Rozdziały
Jakie są objawy insulinooporności?
Insuliooporność często nie daje oznak, poza nadmiernym gromadzeniem się tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha. Mogą jednak wystąpić trudności ze zredukowaniem masy ciała, pomimo stosowania diety i aktywności fizycznej.
Inne objawy insulinooporności to:
- duży apetyt;
- ochota na słodycze – nawet bezpośrednio po obfitym posiłku (niedobór glukozy w komórce);
- często współistnieje nadciśnienie tętnicze, zwiększony poziom kwasu moczowego oraz zaburzenia lipidowe, zwłaszcza hipertriglicerydemia;
- częste bóle głowy, zmęczenie i zaburzenia koncentracji, a nawet rozdrażnienie;
- senność w ciągu dnia i problemy z zasypianiem w nocy.
Jakie są przyczyny insulinooporności?
Głównymi i najważniejszymi przyczynami insulinooporności są nadwaga i otyłość, spowodowane nieodpowiednim stylem życia – za dużą ilością cukru i tłuszczu w diecie oraz brakiem aktywności fizycznej. Tkanka tłuszczowa trzewna (brzuszna) jest aktywnym narządem endokrynnym, który produkuje substancje hormonalne, takie jak leptyna, adiponektyna, rezystyna, a te powodują insulinooporność. Inne, poza nadwagą i otyłością, czynniki ryzyka insulinooporności to:
- mała aktywność fizyczna i siedzący tryb życia,
- błędy dietetyczne np. niejedzenie śniadań, nadmierne spożywanie tłuszczu, cukru, nieregularne jedzenie, zbyt rzadkie lub zbyt obfite posiłki,
- niektóre choroby endokrynologiczne z nadmiarem hormonów działających przeciwstawnie do insuliny np. zespół Cushinga, akromegalia, nadczynność tarczycy, hiperandrogenizm,
- przyjmowanie niektórych leków np. sterydów, antydepresantów, leków przeciwpsychotycznych,
- uwarunkowania genetyczne.
Jak zdiagnozować insulinooporność?
Metodą referencyjną oceny insulinooporności jest hiperinsulinemiczna euglikemiczna klamra metaboliczna, która ocenia w sposób bezpośredni zależne od insuliny zużycie glukozy w tkankach. Z powodu stopnia skomplikowania badania i czasochłonności wykonywana jest przede wszystkim w badaniach naukowych.
Szersze zastosowanie w praktyce klinicznej mają wskaźniki wyliczane na podstawie stężenia glukozy i insuliny w warunkach podstawowych, na czczo. Jednym z najprostszych do obliczenia wskaźników jest HOMA, który koreluje z wynikami klamry metabolicznej. Wartość współczynnika HOMA w warunkach fizjologicznych wynosi 1,0 (u osoby z prawidłową wrażliwością tkanek na insulinę). Natomiast za wynik, który umożliwia rozpoznanie insulinooporności, przyjmuje się wartość 2,5.
Jak zapobiegać insulinooporności?
Aby uwrażliwić komórki na insulinę, oprócz zmiany diety, należy wdrożyć aktywność fizyczną. Osoby z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej muszą się dużo ruszać, muszą dbać o rodzaj i ilość spożywanych węglowodanów oraz regularność posiłków.
Leczenie insulinooporności
Leczenie insulinooporności przebiega podobnie jak w stanie przedcukrzycowym, który jest stanem pośrednim między IO a cukrzycą typu 2:
- regularne wykonywanie badań przesiewowych i wczesne rozpoznanie zaburzeń gospodarki węglowodanowej;
- zmiana stylu życia – głównie diety, ograniczenie spożywanych kalorii, właściwe bilansowanie posiłków;
- redukcja masy ciała;
- umiarkowana aktywność fizyczna minimum 150 minut tygodniowo;
- wdrożenie metforminy u osób poniżej 60 roku życia, przy BMI ≥35 kg/m2 oraz u kobiet po przebytej cukrzycy ciążowej (w samej ciąży jest przeciwwskazana);
- unikanie alkoholu, nikotyny oraz leków o działaniu diabetogennym – głównie sterydów.
Koniec.
No more pages to load