Insuliooporność często nie daje oznak, poza nadmiernym gromadzeniem się tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha. Mogą jednak wystąpić trudności ze zredukowaniem masy ciała, pomimo stosowania diety i aktywności fizycznej.
Inne objawy insulinooporności to:
-duży apetyt,
-ochota na słodycze – nawet bezpośrednio po obfitym posiłku (niedobór glukozy w komórce),
-często współistnieje nadciśnienie tętnicze, zwiększony poziom kwasu moczowego oraz zaburzenia lipidowe, zwłaszcza hipertriglicerydemia,
-częste bóle głowy, zmęczenie i zaburzenia koncentracji, a nawet rozdrażnienie,
-senność w ciągu dnia i problemy z zasypianiem w nocy.
Głównymi i najważniejszymi przyczynami insulinooporności są nadwaga i otyłość, spowodowane nieodpowiednim stylem życia – za dużą ilością cukru i tłuszczu w diecie oraz brakiem aktywności fizycznej. Tkanka tłuszczowa trzewna (brzuszna) jest aktywnym narządem endokrynnym, który produkuje substancje hormonalne, takie jak leptyna, adiponektyna, rezystyna, a te powodują insulinooporność. Inne, poza nadwagą i otyłością, czynniki ryzyka insulinooporności to:
-mała aktywność fizyczna i siedzący tryb życia,
-błędy dietetyczne np. niejedzenie śniadań, nadmierne spożywanie tłuszczu, cukru, nieregularne jedzenie, zbyt rzadkie lub zbyt obfite posiłki,
-niektóre choroby endokrynologiczne z nadmiarem hormonów działających przeciwstawnie do insuliny np. zespół Cushinga, akromegalia, -nadczynność tarczycy, hiperandrogenizm,
-przyjmowanie niektórych leków np. sterydów, antydepresantów, leków przeciwpsychotycznych,
-uwarunkowania genetyczne.
Jakie badania wykonuje się w celu rozpoznania insulinooporności? Metodą referencyjną oceny insulinooporności jest hiperinsulinemiczna euglikemiczna klamra metaboliczna, która ocenia w sposób bezpośredni zależne od insuliny zużycie glukozy w tkankach. Z powodu stopnia skomplikowania badania i czasochłonności wykonywana jest przede wszystkim w badaniach naukowych.
Szersze zastosowanie w praktyce klinicznej mają wskaźniki wyliczane na podstawie stężenia glukozy i insuliny w warunkach podstawowych, na czczo. Jednym z najprostszych do obliczenia wskaźników jest HOMA, który koreluje z wynikami klamry metabolicznej.
Wartość współczynnika HOMA w warunkach fizjologicznych wynosi 1,0 (u osoby z prawidłową wrażliwością tkanek na insulinę). Natomiast za wynik, który umożliwia rozpoznanie insulinooporności przyjmuje się wartość 2,5.
Aby uwrażliwić komórki na insulinę, oprócz zmiany diety, należy wdrożyć aktywność fizyczną. Osoby z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej muszą się dużo ruszać, muszą dbać o rodzaj i ilość spożywanych węglowodanów oraz regularność posiłków.
Leczenie insulinooporności przebiega podobnie jak w stanie przedcukrzycowym, który jest stanem pośrednim między IO a cukrzycą typu 2:
-regularne wykonywanie badań przesiewowych i wczesne rozpoznanie zaburzeń gospodarki węglowodanowej,
-zmiana stylu życia – głównie diety, ograniczenie spożywanych kalorii, właściwe bilansowanie posiłków,
-redukcja masy ciała,
-umiarkowana regularna aktywność fizyczną minimum 150 minut tygodniowo,
-wdrożenie metforminy u osób poniżej 60 roku życia, przy BMI ≥35 kg/m2 oraz u kobiet po przebytej cukrzycy ciążowej (w samej ciąży jest przeciwwskazana),
-unikanie alkoholu, nikotyny oraz leków o działaniu diabetogennym – głównie sterydów.
Koniec.
No more pages to load