Początkowo mogą pojawić się takie objawy jak ból, pieczenie oraz obrzęk. Następnie pojawiają się pęcherze z treścią surowiczną, aż w końcu dochodzi do martwicy tkanek i odmrożenia tkanek wewnętrznych. W zależności od stopnia nasilenia może dojść do powierzchownej martwicy lub zamrożenia skóry na całej jej grubości z rozwojem głębokiej martwicy. Dochodzi wtedy do zmiany zabarwienia skóry (skóra staje się biała, niebiesko-szara, czarna) oraz zniesione jest odczuwanie zimna i bólu. Martwica tkanek jest nieodwracalna i może skutkować amputacją.
Przyczyną odmrożeń jest działanie ekstremalnie niskich temperatur, czasami w połączeniu z różnymi czynnikami wpływającymi na stopień uszkodzenia skóry (silny wiatr, wilgotność powietrza, ubiór oraz współistniejące zaburzenia naczyniowe). Dochodzi wtedy do skurczu naczyń krwionośnych i związanego z tym zmniejszenia przepływu krwi, tworzenia się kryształków lodu uszkadzających tkankę i prowadzących do rozwinięcia się stanu zapalnego, powstawania obrzęków w obrębie tkanek i niedokrwienia.
Odmrożenie z martwicą tkanki zwykle diagnozowane jest na podstawie szczegółowego wywiadu lekarskiego, oceny objawów klinicznych oraz badań fizykalnych. Niekiedy lekarz może zlecić dodatkowe badania np. badania laboratoryjne krwi, badania obrazowe.
Aby zapobiegać odmrożeniom należy:
unikać długiej ekspozycji na świeżym powietrzu w zimną, mokrą lub wietrzną pogodę
ubierać się w kilka warstw luźnej, ciepłej odzieży
nosić odzież ochraniającą dłonie, stopy, głowę przed zimnem
stosować kremy natłuszczające i ochraniające przed zimnem i mrozem
nie pić alkoholu
unikać długotrwałej bezczynności ruchowej
W przypadku odmrożeń z martwicą tkanek wymagana jest hospitalizacja, leczenie chirurgiczne oraz profilaktyczne leczenia przeciwzakrzepowe. Osoby, które doświadczyły poważnych odmrożeń, mogą z czasem wymagać operacji lub amputacji w celu usunięcia martwej lub rozkładającej się tkanki.