Łojotokowe zapalenie skóry charakteryzuje się umiarkowanym rumieniem, suchą, wilgotną lub tłustą łuszczycą i żółtymi, nadmiernym przetłuszczaniem się włosów, skorupiastymi plamami na różnych obszarach, zwłaszcza na skórze głowy, które złuszczają się jak łupież. U niemowląt łojotokowe zapalenie skóry objawia się jako białe lub żółte, grube łuski na owłosionej skórze głowy (tzw. ciemieniucha).
Łojotokowe zapalenie skóry jest wynikiem nadaktywności pracy gruczołów łojowych. Przyczyną choroby może być zakażenie grzybem drożdżopodobnym Malassezia furfur. Czynniki, które sprzyjają rozwojowi łojotokowego zapalenia skóry to: zaburzenia ze strony układu odpornościowego, brak higieny osobistej, schorzenia towarzyszące (np. choroba Parkinsona, HIV/AIDS), nasilony stres, nieodpowiednia dieta, zanieczyszczenia środowiska, zaburzenia hormonalne.
Rozpoznanie łojotokowego zapalenia skóry opiera się głównie na podstawie charakterystycznego wyglądu zmian skórnych i wywiadzie z pacjentem. W celu rozróżnienia z innymi zmianami skórnymi (np. łuszczyca) może być konieczne wykonanie biopsji i pobranie wycinków do badania histopatologicznego.
Zapobieganie wystąpienia łojotokowego zapalenia skóry polega głównie na eliminacji/ograniczeniu czynników powodujących to schorzenie. Warto unikać ekspozycji na stres i dbać o odporność. Pomocna może być odpowiednia dieta (powinna dostarczać cynk, witaminy z grupy B, wolne kwasy tłuszczowe) oraz odpowiednia pielęgnacja skóry.
W leczeniu łojotokowego zapalenia skóry tułowia i twarzy stosowane są zazwyczaj leki o działaniu przeciwzapalnym i przeciwgrzybiczym. W bardziej nasilonych postaciach może być konieczne przyjmowanie preparatów doustnych. W przypadku, gdy schorzenie dotyka skóry głowy, korzystne jest stosowanie szamponów przeciwłupieżowych. Leczenie łojotokowego zapalenia skóry u niemowląt polega na używaniu środków zmiękczających i nawilżających.
Koniec.
No more pages to load