Objawy zawału serca obejmują: ból lub dyskomfort w klatce piersiowej, który promieniuje do ramienia, barku lub szyi, duszności, trudności w oddychaniu, mdłości, pocenie się, kołatanie serca, światłowstręt, zmęczenie lub zawroty głowy.
Zawał serca jest najczęściej spowodowany pęknięciem blaszki miażdżycowej w tętnicy wieńcowej, która doprowadza krew do serca. Do zawału serca może przyczynić się również: nadciśnienie tętnicze, hipotensja, skurcz tętnicy wieńcowej, niedokrwistość, rozwarstwienie ściany tętnicy wieńcowej, arytmia, zakrzep krwi lub zator w tętnicy wieńcowej. Czynnikami ryzyka zawału serca są: występowania w rodzinie, starszy wiek, niezdrowy tryb życia, niektóre choroby (np. otyłość, cukrzyca).
Rozpoznanie zawału serca opiera się na charakterystycznych objawach oraz wykonaniu określonych badań. Przeprowadzane jest badanie krwi pod kątem troponiny sercowej (podczas zawału serca jest zwiększony poziom) oraz elektrokardiogramu (EKG). Dodatkowo mogą być wykonane: echokardiografia, badanie rentgenowskie oraz koronografia.
Zapobieganie wystąpienia zawału serca polega na unikaniu czynników ryzyka. Obejmują one: utrzymanie prawidłowej masy ciała, zdrową dietę (ubogą w cukry proste i tłuszcze nasycone), rzucenie palenia, regularne ćwiczenia fizyczne, ograniczenie ekspozycji na stres, przyjmowanie leków zgodnie z zalecaniami, wykonywanie badań kontrolnych (np. badanie stężenia cukru we krwi lub cholesterolu) oraz leczenie chorób podstawowych, które mogą się przyczynić do zawału serca (np. otyłość, cukrzyca).
W zawale serca najważniejsze jest jak najszybsze przywrócenie przepływu krwi do serca. Leczenie obejmuje często metody farmakologiczne i zabiegowe (angioplastyka, operacja pomostowania aortalno-wieńcowego). Lekami stosowanymi u pacjentów z zawałem serca są: leki przeciwzakrzepowe, zmniejszające stężenie cholesterolu, inhibitory konwertazy angiotensyny oraz beta-blokery.
Koniec.
No more pages to load