Objawami zespołu cieśni nadgarstka są najczęściej nieprzyjemne doznania w okolicy kciuka, palca wskazującego oraz połowy palca serdecznego. Obejmują one mrowienie, drętwienie, dyskomfort. Zazwyczaj dołącza do tego osłabienie mięśni, czasem z ich zanikiem. Choroba ta nie obejmuje palca małego. Pacjenci często mają problem z wykonywaniem chorą ręką precyzyjnych ruchów, czują, że jest osłabiona. Czasem trzymane przedmioty wypadają im z rąk, chorzy nie mogą zacisnąć dłoni w pięść.
Zespół cieśni nadgarstka może nie mieć uchwytnej przyczyny, ale zwykle towarzyszy różnym chorobom i stanom:
-choroby reumatyczne – reumatoidalne zapalenie stawów, twardzina układowa, zapalenie wielomięśniowe, choroba zwyrodnieniowa stawów, polimialgia reumatyczna, dna moczanowa lub rzekoma, mukopolisacharydozy,
-choroby gruczołów wydzielania wewnętrznego – cukrzyca, niedoczynność tarczycy, akromegalia,
-choroby zakaźne, np. gruźlica,
-choroby zawodowe i urazy – przeciążenie kończyny górnej u rzeźników, muzyków grających na instrumentach klawiszowych, osób używających klawiatury komputerowej (np. u programistów),
-inne choroby i stany – umiejscowione w kanale gangliony, krwiaki, tłuszczaki lub kostniaki, amyloidoza, złamania kości, zapalenie kości i szpiku, nieprawidłowości rozwojowe mięśni, ciąża (przy obrzękach, zwykle w III trymestrze).
W wielu przypadkach zespół cieśni nadgarstka diagnozuje się tylko na podstawie wywiadu medycznego oraz badania fizykalnego. Jednak zdarza się również, że zanim lekarz specjalista zdiagnozuje u pacjenta zespół cieśni nadgarstka, zaleci wykonanie kilku badań diagnostycznych.
Do badań, które mogą być pomocne w diagnostyce zespołu cieśni nadgarstka zalicza się:
-zdjęcie rentgenowskie – to badanie nie służy diagnostyce zespołu cieśni nadgarstka, ale jest pomocne w wykluczeniu złamania w obrębie kości nadgarstka, zmian zwyrodnieniowych, guzów;
-badanie obrazowe USG – to badanie wykonuje się, aby ocenić wielkość nerwu pośrodkowego;
-badanie rezonansem magnetycznym – służy ocenie ewentualnego obrzęku nerwu pośrodkowego oraz wielkości kanału nadgarstka;
-ocenę przewodnictwa nerwowego i elektromiogram, czyli EMG — to badanie wykonuje się, aby ocenić ewentualną utratę przewodnictwa w nerwie pośrodkowym. Badanie EMG wykonuje się w przypadku niejasnego obrazu klinicznego lub przed leczeniem operacyjnym zespołu cieśni nadgarstka.
Pojawienie się zespołu cieśni nadgarstka jest zwykle uwarunkowane współwystępowaniem nieprawidłowej budowy nadgarstka (wrodzony wąski kanał nadgarstka), wykonywaniem pracy w wymuszonej pozycji lub z użyciem wibrujących narzędzi, a także zaistnieniem niewielkiego urazu tej okolicy. Osoby szczególnie predysponowane do pojawienia się tego zespołu powinny na co dzień pamiętać o profilaktycznych ćwiczeniach rozciągających oraz prawidłowej postawie i odpowiedniej pozycji w czasie pracy. Wystąpieniu zespołu cieśni nadgarstka sprzyjają także takie choroby, jak: cukrzyca, niedoczynność tarczycy oraz nowotwory krwi.
Metodę leczenia dobiera się w zależności od czasu trwania i zaawansowania choroby. U pacjentów z objawami łagodnymi i umiarkowanymi zaleca leczenie zachowawcze, które w ciągu 2–6 tygodni prowadzi do poprawy, a po około 3 miesiącach obserwuje się najlepsze wyniki. Leczenie zachowawcze obejmuje stosowanie ortez na nadgarstek, wstrzyknięcia glikokorykosteroidów (czasem także glikokortykosteroidy doustnie), fizjoterapię, ultradźwięki lecznicze i ćwiczenie jogi.
Koniec.
No more pages to load