Zakażenie Proteus mirabilis może objawiać się zapaleniem cewki moczowej, zapaleniem pęcherza, zapaleniem gruczołu krokowego lub odmiedniczkowym zapaleniem nerek.
Do najczęstszych objawów zakażenia Proteus mirabilis należą: zwiększona częstość oddawania moczu, pyuria (obecność białych plamek w moczu), zapalenie pęcherza moczowego i związany z tym ból i pieczenie podczas oddawania moczu, ból pleców, parcie na mocz, hematuria (obecność czerwonych krwinek w moczu).
Bakteria Proteus mirabilis występuje naturalnie w jelitach ludzi, natomiast nadmierna kolonizacja bakteryjna powoduje rozwój zakażenia. Bakteria rozprzestrzenia się głównie poprzez kontakt z zakażonymi osobami lub zanieczyszczonymi przedmiotami i powierzchniami. Patogeny mogą być również wchłaniane przez przewód pokarmowy, np. gdy znajdują się w skażonej żywności.
Rozpoznanie opiera się na przeprowadzeniu szczegółowego wywiadu z pacjentem, ocenie objawów, badaniach fizykalnych, wykonaniu posiewu oraz antybiogramu. Dodatkowo lekarz może zlecić analizę próbki moczu w celu oceny ropomoczu i esterazy leukocytów. Jeśli zastosowane leczenie nie przynosi efektów lekarz, może zlecić wykonanie dalszych badań, takich jak: USG nerek lub tomografia komputerowa jamy brzusznej.
U osób z nawracającymi zakażeniami Proteus mirabilis zalecane jest: zwiększenie ilości przyjmowanych płynów, opróżnianie pęcherza po stosunku, mycie i wycieranie okolicy krocz w kierunku od przodu do tyłu po opróżnieniu pęcherza, stosowanie przewiewnej bielizny, dbanie o odpowiednią sterylność sprzętu medycznego.
Postępowanie terapeutyczne opiera się przede wszystkim na podawaniu odpowiednich antybiotyków oraz nawodnieniu. Leczenie obejmuje podawanie takich środków leczniczych jak trimetoprim/sulfametoksazol lub doustny fluorochinolon (np. cyprofloksacynę). Domowe sposoby na złagodzenie objawów to picie soków z żurawiny oraz stosowanie ciepłych okładów.