Zakażenie Proteus mirabilis może objawiać się zapaleniem cewki moczowej, zapaleniem pęcherza, zapaleniem gruczołu krokowego lub odmiedniczkowym zapaleniem nerek.
Do najczęstszych objawów zakażenia Proteus mirabilis należą:
zwiększona częstość oddawania moczu
pyuria (obecność białych plamek w moczu)
zapalenie pęcherza moczowego i związany z tym ból i pieczenie podczas oddawania moczu
ból pleców
parcie na mocz
hematuria (obecność czerwonych krwinek w moczu)
Bakteria ta występuje naturalnie w jelitach ludzi, natomiast nadmierna kolonizacja bakteryjna powoduje rozwój zakażenia. Bakteria rozprzestrzenia się głównie poprzez kontakt z zakażonymi osobami lub zanieczyszczonymi przedmiotami i powierzchniami. Patogeny mogą być również wchłaniane przez przewód pokarmowy, np. gdy znajdują się w skażonej żywności.
Rozpoznanie opiera się na przeprowadzeniu szczegółowego wywiadu z pacjentem, ocenie objawów, badaniach fizykalnych, wykonaniu posiewu oraz antybiogramu. Dodatkowo lekarz może zlecić analizę próbki moczu w celu oceny ropomoczu i esterazy leukocytów. Jeśli zastosowane leczenie nie przynosi efektów lekarz może zlecić wykonanie dalszych badań USG nerek lub tomografii komputerowej jamy brzusznej.
U osób z nawracającymi zakażeniami Proteus mirabilis zalecane jest:
zwiększenie ilości przyjmowanych płynów
opróżnianie pęcherza po stosunku
mycie i wycieranie okolicy krocz w kierunku od przodu do tyłu po opróżnieniu pęcherza
stosowanie przewiewnej bielizny
dbanie o odpowiednią sterylność sprzętu medycznego
Postępowanie terapeutyczne opiera się przede wszystkim na podawaniu odpowiednich antybiotyków oraz nawodnieniu. Leczenie obejmuje podawanie takich środków leczniczych jak trimetoprim/sulfametoksazol lub doustny fluorochinolon (np. cyprofloksacynę). Domowe sposoby na złagodzenie objawów to picie soków z żurawiny oraz stosowanie ciepłych okładów.