Cukrzyca jest chorobą, na którą z roku na rok choruje coraz więcej osób. Rozpoznana cukrzyca wymaga stosowania leków na receptę. Obecnie tabletki na cukier na receptę dzielą się na 6 grup. Poniższy artykuł wyjaśni różnice między nimi.
Leki przeciwcukrzycowe
Zadaniem leków przeciwcukrzycowych jest stabilizacja i kontrola poziomu glukozy we krwi. Regulacja poziomu glukozy prowadzi do złagodzenia objawów cukrzycy, takich jak pragnienie, nadmierne oddawanie moczu i kwasica ketonowa. Leki przeciwcukrzycowe zapobiegają również rozwojowi lub spowalniają postęp długoterminowych powikłań choroby, takich jak nefropatia, neuropatia i retinopatia.
Leki z tej grupy stosuje się w cukrzycy drugiego typu, a więc związanej ze względnym niedoborem insuliny. Przyczyną tego rodzaju cukrzycy jest oporność na insulinę, ze względnym jej niedoborem i hiperglikemią. Cukrzyca typu drugiego stanowi często element zespołu metabolicznego, czyli współwystępuje z nadwagą lub otyłością, nadciśnieniem tętniczym i hiperlipidemią.
Cukrzyca jest chorobą, która dotyczy coraz większej ilości osób. W jej przebiegu w organizmie poziom cukru jest podwyższony, a nasze naturalne mechanizmy regulacji nie radzą sobie z jego obniżeniem. W celu zapobiegnięcia rozwojowi choroby można znaleźć dobry preparat na cukrzycę bez recepty.
Odpowiednia regulacja poziomu cukru jest ważna nie tylko ze względu na odchudzanie, ale także w celu zapewnienia prawidłowego balansu węglowodanów w diecie. Obecnie mamy do czynienia z coraz większą ilością żywności przetworzonej, która zawiera masę cukrów prostych. W poniższym artykule dowiesz się, jakie tabletki na obniżenie cukru we krwi bez recepty można kupić w aptece.
Inhibitory SGLT-2 stosuje się w leczeniu cukrzycy typu 2. Okazało się, że przynoszą korzyści także w niewydolności serca.
Niedługo minie sto lat od odkrycia i pierwszego zastosowania insuliny. Przełomowe badania prowadzili w latach 1921-1922 Frederyk Grant Banting and Karol Herbert Best. Od 1922 roku, czyli od podania insuliny pierwszemu pacjentowi, Leonardowi Thompsonowi, cukrzyca typu 1 przestała być chorobą śmiertelną. W 1923 roku Banting otrzymał za to odkrycie nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny i fizjologii.
Stan przedcukrzycowy występuje, gdy stężenie cukru na czczo przekracza normę, ale nie na tyle, aby rozpoznać cukrzycę. W tym wypadku lekarz zaleci badania w celu dalszej diagnostyki. Stanu przedcukrzycowego nie czuć, dlatego łatwo go pominąć lub zlekceważyć. Mimo to mogą wystąpić pierwsze powikłania, np. nadciśnienie tętnicze lub neuropatie cukrzycowe. Dlatego ważna jest regularna kontrola glikemii na czczo (glukometrem w warunkach domowych) i wczesna reakcja na podwyższone wyniki.
Metformina jest bez wątpienia jednym z najważniejszych leków stosowanych w terapii cukrzycy typu 2. Jest ona włączana jako tzw. lek z wyboru, czyli w pierwszej kolejności, gdy tylko okaże się, że dieta i wysiłek fizyczny nie przynoszą spodziewanych rezultatów. U pacjentów podawana jest doustnie, w dawce maksymalnej do 3 g na dobę. Może być stosowana w monoterapii (czyli jako jedyny lek), oraz w skojarzeniu z insuliną lub analogiem GLP-1.
Jednym z kroków milowych współczesnej diabetologii było wynalezienie analogów insulin ludzkich. Modyfikacja cząsteczki insuliny dała bowiem możliwość lepszej kontroli glikemii i stabilniejsze działanie, co przekłada się na mniejsze ryzyko ciężkiej hipoglikemii. Analogi stosowane są głównie w cukrzycy typu 1. Podawane są w ciągłym wlewie podskórnym w pompie insulinowej, a także w intensywnej insulinoterapii metodą wielokrotnych wstrzyknięć [1].
Wielochorobowość to wyzwanie współczesnej medycyny. Leki stosowane na różne schorzenia często wchodzą ze sobą w niekorzystne interakcje, jednak najnowsze badania wykazały, że pacjenci cierpiący na cukrzycę typu 2 ze współistniejącą astmą odnoszą korzyści ze stosowania leków przeciwcukrzycowych w łagodzeniu objawów dychawicy oskrzelowej.
Oprócz powszechnie znanych rodzajów cukrzycy, WHO wyodrębniła również inne typy choroby. Jedną z nich nazwano cukrzycą typu 3 lub wtórną. Objawy są takie same jak w cukrzycy typu 1 lub 2 — różna jest przyczyna powstania. Do najczęstszych należą schorzenia trzustki, zaburzenia hormonalne lub urazy. Alkohol oraz niektóre leki wykazują również działanie diabetogenne. Leczenie cukrzycy typu 3 zależy od mechanizmu powstania. Niestety, nie zawsze przynosi spodziewane efekty.
Lekarz na podstawie wywiadu może ocenić zagrożenie insulinoopornością. Dla pewności zleci przeprowadzenie doustnego testu tolerancji glukozy (OGTT). Do oceny zaawansowania najczęściej wybierze specjalne wskaźniki. Najpopularniejszym jest HOMA-IR, który wymaga podstawienia do wzoru stężenie insuliny i glukozy na czczo. Wskaźniki ułatwiają ocenę, jak zaawansowana jest insulinooporność. I czy wprowadzone zmiany przynoszą spodziewany efekt.