Katar alergiczny objawia się głównie wodnistą wydzieliną, niedrożnością nosa, kichaniem, świądem nosa i oczu, kaszlem, bólem lub drapaniem w gardle, łzawieniem oczu. Mogą występować także objawy związane ze zmianami skórnymi (wysypki, świąd skóry), obrzękiem powiek, zaczerwienieniem oczu. Objawy mogą występować sezonowo lub całorocznie.
Przyczyną alergicznego nieżytu nosa jest nieprawidłowa odpowiedź układu odpornościowego na substancję, która w normalnych warunkach nie powinna wywoływać takiej dolegliwości. Na skutek działania alergenu dochodzi do powstanie stanu zapalnego śluzówki nosa i wystąpienia innych charakterystycznych objawów. Najczęstszymi alergenami są pyłki roślinne, roztocze, spory pleśniowe, pierze, sierść zwierząt.
Diagnoza obejmuje dokładny wywiad lekarski z pacjentem, ocenę objawów oraz badania laboratoryjne, badania laryngologiczne i badania alergologiczne, aby ustalić dokładną przyczynę kataru. Testy alergiczne dokonuje się za pomocą testów skórnych lub laboratoryjnego badania krwi, dzięki czemu możliwa jest identyfikacja alergenu.
Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia kataru siennego najlepiej unikać alergenów oraz zapobiegać rozwojowi objawów. Warto zacząć przyjmować leki przeciwhistaminowe przed sezonowymi atakami alergenów, utrzymywać czystość w domu, ograniczyć kontakt ze zwierzętami, które powodują katar sienny oraz utrzymywać zdrową dietę.
W terapii kataru siennego ważne jest unikanie alergenów, które go powodują. Postępowanie terapeutyczne obejmuje leczenie farmakologiczne w nieżycie okresowym (tylko w trakcie trwania objawów) oraz w przewlekłym (przyjmowanie leków na stałe). Stosowane są leki przeciwhistaminowe, glikokortykosteroidy oraz donosowe leki obkurczające błonę śluzową nosa. Niekiedy lekarz może zalecić także immunoterapię alergenową, czyli tzw. odczulanie. W przypadku braku lub niewłaściwego leczenia kataru siennego mogą wystąpić powikłania prowadzące do pogorszenia objawów, rozwoju astmy i osłabienia odporności.
Koniec.
No more pages to load