Objawy cukrzycy insulinozależnej pojawiają się szybko, na przestrzeni dni lub tygodni.
Charakterystyczna jest triada objawów:
1. Wzmożone pragnienie (polidypsja), czyli wypijanie kilku do nawet kilkunastu litrów napojów na dobę;
2. Wielomocz (poliuria); związane z tym jest częste chodzenie do toalety, również w nocy;
3. Zwiększony apetyt (polifagia); pomimo wzmożonego spożycia pokarmu występuje ubytek wagi.
Inne objawy często są niespecyficzne i pojawiają się w późniejszym stadium choroby. Należą do nich:
-Senność,
-Osłabienie,
-Spadek koncentracji,
-Skłonność do infekcji,
-Oddech o zapachu acetonu,
-Zaburzenia widzenia,
-Bóle brzucha, mdłości,
-Sucha i swędząca skóra.
Cukrzyca typu 1 najczęściej występuje u dzieci i młodzieży, dlatego często nazywana jest cukrzycą młodzieńczą.
Przyczyną choroby jest zniszczenie komórek trzustki poprzez mechanizmy autoimmunologiczne. W większości przypadków organizm wytwarza przeciwciała, które rozpoznają komórki trzustki jako obce. Atakują one komórki trzustki wytwarzające insulinę, prowadząc do ich zniszczenia i bezwzględnego braku insuliny.
Badania stosowane często w wykrywaniu cukrzycy:
-Poziom cukru we krwi na czczo w dwóch pomiarach: ≥ 7,0 mmol / l (126 mg / dl)-pomiar rano przed śniadaniem, nie można spożywać pokarmu na co najmniej 8 godzin wcześniej,
-Glikemia przygodna: ≥ 11,1 mmol / l (200 mg / dl), oznaczana o dowolnej porze dnia
-Doustny test tolerancji glukozy (OGTT); glikemia oznaczana w 120. minucie ≥ 11,1 mmol / l (200 mg / dl).
Badania dodatkowe, które służą do monitorowania przebiegu cukrzycy:
-Hemoglobina glikowana (HbA1c): ≥ 6,5% – mówi o poziomie cukru na przestrzeni ostatnich 3 miesięcy,
-Badania moczu – w moczu charakterystyczne dla niewyrównanej cukrzycy jest występowanie cukru i ciał ketonowych. Zwiększone stężenie glukozy we krwi związane jest ze wzmożonym jej wydalaniem przez nerki. Z kolei ketony powstają, ponieważ organizm zużywa tłuszcz zamiast cukru. W wyniku przyspieszonego metabolizmu tłuszczy dochodzi do wytwarzania związków metabolicznych (ciał ketonowych), które wydalane są z moczem.
Aktualnie nie ma skutecznej metody pozwalającej zapobiec rozwojowi cukrzycy typu 1. i rzadko kiedy udaje się ją rozpoznać we wczesnych etapach. W populacji ogólnej nie stosuje się badań przesiewowych mających na celu wykrycie osób z grupy podwyższonego ryzyka.
Leczenie cukrzycy typu I odbywa się poprzez podawanie odpowiedniej dawki insuliny w celu utrzymania właściwego stężenia glukozy we krwi. W pierwszym etapie po zdiagnozowaniu choroby pacjent jest leczony w warunkach szpitalnych gdzie niezbędne jest podłączenie go do pompy dostarczającej insulinę dożylnie.
Dopiero po unormowaniu objawów można przejść na kurację insulinową w warunkach domowych gdzie insulinę podaje się podskórnie – w postaci zastrzyków wykonywanych manualnie lub automatycznie poprzez zainstalowanie pompy insulinowej.
Koniec.
No more pages to load