Moxinea
Moxinea - ulotka informacyjna dla pacjenta
Produkt leczniczy 400 mg, tabl. powl. stosuje się u pacjentów w wieku 18 lat i starszych, w leczeniu wymienionych niżej zakażeń bakteryjnych, wywołanych przez bakterie wrażliwe na moksyfloksacynę. Moksyfloksacynę można stosować tylko wówczas, jeśli uzna się, że nie jest właściwe zastosowanie innych leków przeciwbakteryjnych, zalecanych w poniższych zakażeniach jako leki pierwszego wyboru lub jeżeli po ich zastosowaniu zakażenie to nie ustąpiło: ostre bakteryjne zapalenie zatok (prawidłowo rozpoznane); zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli (prawidłowo rozpoznane); pozaszpitalne zapalenie płuc, oprócz ciężkich przypadków; zapalenie narządów miednicy mniejszej o małym lub umiarkowanym nasileniu (m.in. zakażenia górnego odcinka dróg rodnych, w tym zapalenie jajowodów i zapalenie błony śluzowej macicy), przebiegające bez ropnia jajowodowo-jajnikowego ani ropnia w miednicy mniejszej. Ze względu na narastającą oporność Neisseria gonorrhoeae na moksyfloksacynę, produkt leczniczy 400 mg, tabl. powl. nie jest zalecany do leczenia zapalenia narządów miednicy mniejszej o małym lub umiarkowanym nasileniu w monoterapii; należy go stosować w skojarzeniu z innym
odpowiednim lekiem przeciwbakteryjnym (np. cefalosporyną), chyba że jest pewne, że zakażenia nie wywołała oporna na moksyfloksacynę Neisseria gonorrhoeae. Produkt leczniczy 400 mg, tabl. powl. można stosować w następujących wskazaniach, w celu zakończenia leczenia pacjentów, u których nastąpiła poprawa w początkowym leczeniu moksyfloksacyną podawaną dożylnie: pozaszpitalne zapalenie płuc; powikłane zakażenia skóry i tkanki podskórnej. Produktu leczniczego, 400 mg, tabl. powl., nie należy stosować w celu rozpoczęcia leczenia jakiegokolwiek rodzaju zakażeń skóry i tkanki podskórnej ani ciężkiego pozaszpitalnego zapalenia płuc. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Zalecana dawka to 1 tabl. powl. 400 mg raz/dobę. Zaburzenia czynności nerek lub wątroby. Nie jest konieczna modyfikacja dawkowania u pacjentów z niewydolnością nerek od umiarkowanej do ciężkiej oraz u pacjentów poddawanych przewlekłej dializoterapii, np. hemodializie lub ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej. Dane na temat stosowania produktu u pacjentów z niewydolnością wątroby są niewystarczające. Pacjenci w podeszłym wieku i pacjenci z małą mc. Nie jest konieczna modyfikacja dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku ani u osób z małą mc. Dzieci i młodzież. Stosowanie moksyfloksacyny u dzieci i młodzieży (<18 lat) jest przeciwwskazane. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności moksyfloksacyny w leczeniu dzieci i młodzieży. Czas trwania leczenia. Preparat 400 mg, tabl. powl., należy stosować przez następujący czas: zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli: 5-10 dni. Pozaszpitalne zapalenie płuc: 10 dni. Ostre bakteryjne zapalenie zatok: 7 dni. Zapalenie narządów miednicy mniejszej o małym i umiarkowanym nasileniu: 14 dni. Moksyfloksacynę 400 mg, tabl. powl., podczas badań klinicznych stosowano przez okres do 14 dni. Terapia sekwencyjna (leczenie dożylne, a następnie doustne). W badaniach klinicznych z zastosowaniem terapii sekwencyjnej u większości pacjentów zmieniono drogę podania leku z dożylnej na doustną w ciągu 4 dni (pozaszpitalne zapalenie płuc) lub 6 dni (powikłane zakażenia skóry i tkanki podskórnej). Zalecany całkowity czas trwania leczenia dożylnego i doustnego wynosi 7-14 dni u pacjentów z pozaszpitalnym zapaleniem płuc oraz 7-21 dni u pacjentów z powikłanymi zakażeniami skóry i tkanki podskórnej. Nie należy zwiększać zalecanej dawki (400 mg raz/dobę) ani wydłużać czasu trwania leczenia.
Moxinea - wskazania i zastosowanie
Moxinea - zamienniki
Artykuły warte przeczytania #leki.pl
Kaszel, często uciążliwy i męczący — to niezbędny odruch obronny. Pozwala na usuwanie ciał obcych oraz nadmiaru wydzieliny z dróg oddechowych. Nierzadko, to także jeden z objawów choroby.
Tarczyca jest niewielkim narządem przylegającym do tchawicy i położonym u podstawy szyi. Produkuje dwa hormony: trijodotyroninę (T3) i tyroksynę (T4), które spełniają ważne funkcje w organizmie: regulują metabolizm organizmu, czyli przemiany energetyczne oraz wpływają na procesy wytwarzania ciepła i utrzymywania prawidłowej temperatury ciała. Wpływają również na prawidłowy rozwój płodu. Praca tarczycy jest kontrolowana przez przysadkę mózgową, która uwalnia hormon tyreotropowy (TSH), pobudzający tarczycę do produkcji hormonów.
Otarcia skóry są bez wątpienia najpopularniejszymi urazami naskórka. Mogą się zdarzyć praktycznie wszędzie i każdemu. Skóra jest pierwszą linią oporu organizmu przed złymi drobnoustrojami. Same w sobie otarcia skóry najczęściej nie powodują trudnych do wytrzymania dolegliwości bólowych, ale zignorowanie nawet pozornie niegroźnego zaczerwienia skóry, może być przyczyną infekcji. Oczywiście odpowiednie zadbanie o wszelkiego rodzaju otarcia skóry powoduje, że nie są one w żaden sposób groźne dla zdrowia. Jakie maści czy kremy warto mieć pod ręką? Jakie jest ich działanie?
Obowiązkowym wyposażeniem każdej apteczki jest substancja do odkażania ran. Jednak wytyczne leczenia przewlekłych ran odradzają stosowanie popularnych antyseptyków. Woda utleniona jest nieskuteczna, a rywanol toksyczny. Obecnie do przemywania ran stosuje się związki z grupy surfaktantów. Najpopularniejszym jest Poloksamer 188. Zmywa bakteryjny biofilm, oczyszcza ranę i działa antyseptycznie. Dodatkowo zwiększa skuteczność innych antyseptyków. Przyszedł czas wymienić zawartość apteczek na nowoczesne substancje do leczenia ran.
W przyrodzie występuje wiele substancji, które mają właściwości pobudzające. Od dawna znane są właściwości kawy czy herbaty. Jakie inne substancje warto stosować?
Zbyt wysoki poziom cholesterolu to prawdziwa plaga naszych czasów. Hipercholesterolemia, bo o niej mowa, dotyka nawet 60% Polaków. Trudności diagnostyczne są związane z brakiem charakterystycznych objawów towarzyszących. To z pewnością jeden z powodów, dla których leczenie hipercholesterolemii podejmuje zaledwie 15% osób. Lekami pierwszego wyboru są najczęściej statyny, wywołujące niekiedy istotne skutki uboczne [1]. Co ciekawe, w niektórych przypadkach można je z powodzeniem zastępować naturalnymi odpowiednikami.
