Kalipoz prolongatum

1 tabl. zawiera 750 mg chlorku potasu, co jest równoważne 391 mg jonów potasu (10 mEq K⁺).

Dorośli. Przeciętnie stosuje się: nieznaczna hipokaliemia, np. dieta uboga w potas lub uzupełnianie niedoboru potasu w trakcie stosowania leków moczopędnych: 1-2 tabl. (10-20 mEq)/dobę; znaczna hipokaliemia, w zależności od stopnia niedoboru potasu: 2-6 tabl. (20-60 mEq)/dobę. Przy ustalaniu dawki należy uwzględnić zawartość potasu w pożywieniu (owoce, warzywa, soki). W celu zmniejszenia drażniącego działania na błonę śluzową przewodu pokarmowego produkty zawierające chlorek potasu należy: przyjmować podczas posiłku lub po posiłku; popijać dużą ilością wody. Dzieci. Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania u dzieci, dlatego stosowanie chlorku potasu w tej populacji nie jest zalecane. Pacjenci w podeszłym wieku. Produkty zawierające chlorek potasu należy stosować ze szczególną ostrożnością u osób w wieku podeszłym. Należy często kontrolować stężenie potasu w surowicy ze względu na zwiększone ryzyko hiperkaliemii. Zaburzenia czynności nerek. Produkty zawierające chlorek potasu są przeciwwskazane u pacjentów z niewydolnością nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Nie przeprowadzono badań u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Należy zachować bardzo dużą ostrożność podczas stosowania chlorku potasu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, z uwagi na zwiększone ryzyko zaburzeń elektrolitowych.

Potas jest najważniejszym kationem wewnątrzkomórkowym biorącym udział w wielu procesach fizjologicznych. Warunkuje prawidłową kurczliwość mięśni, odgrywa ważną rolę w przewodnictwie nerwowym i przemianie węglowodanowej. Jony potasowe są kationami niezbędnymi do prawidłowego funkcjonowania organizmu.

Nadwrażliwość na substancję czynną – chlorek potasu lub którąkolwiek substancję pomocniczą; nadwrażliwość na suplementację potasu (np. napadowy niedowład hiperkaliemiczny); hiperkaliemia; niewydolność nerek; jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas w monoterapii lub w połączeniu z diuretykami pętlowymi; wrodzone paramiotonie; zaburzenia metabolizmu (kwasica towarzysząca śpiączce cukrzycowej); hipowolemia z hiponatremią; krwawienia z przewodu pokarmowego; choroba wrzodowa (zaostrzenia); niewydolność nadnerczy; zaburzenia strukturalne lub czynnościowe utrudniające pasaż produktu leczniczego przez przewód pokarmowy.

Przy równoczesnym podawaniu leków wchodzących w interakcje z chlorkiem potasu należy okresowo kontrolować stężenie potasu. Podwyższenie poziomu potasu w surowicy krwi może wystąpić w przypadku jednoczesnego stosowania preparatu z: lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, inhibitorami ACE, antagonistami receptora angiotensyny II (typu ATI), indometacyną, glukokortykosteroidami, heparyną, glikozydami nasercowymi, lekami β-adrenolitycznymi, innymi preparatami zawierającymi potas, solami wapnia, solami sodu. Równoczesne stosowanie chlorku potasu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (np. spironolakton, kanrenonem, amilorydem, triamterenem) jest przeciwwskazane. Ryzyko potencjalnie śmiertelnej hiperkaliemii jest szczególnie wysokie u pacjentów z niewydolnością nerek (nakładający się efekt działania diuretyków oszczędzających potas). Nie zaleca się łączenia chlorku potasu z inhibitorami ACE (np. enalaprylem, kaptoprylem). Równoczesne stosowanie tych leków wymaga szczególnej ostrożności ze względu na zwiększone ryzyko potencjalnie śmiertelnej hiperkaliemii, szczególnie u osób z niewydolnością nerek. Należy zachować szczególną ostrożność przy równoczesnym stosowaniu chlorku potasu z glikozydami nasercowymi. Hiperkaliemia zmniejsza działanie inotropowe glikozydów naparstnicy (digoksyny), może powodować zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Należy zachować szczególną ostrożność przy równoczesnym stosowaniu chlorku potasu z NLPZ (np. indometacyną). NLPZ mogą spowodować hiperkaliemię, dlatego konieczna jest kontrola stężenia potasu w surowicy krwi. Pozajelitowe podanie soli wapnia przy równoczesnym stosowaniu preparatów potasu może spowodować wystąpienie arytmii. Dieta o dużej zawartości chlorku sodu zwiększa wydalanie potasu.

Ciąża nie stanowi bezwzględnego przeciwwskazania do leczenia produktem. Brak danych na temat zagrożenia dla płodu u ludzi i zwierząt, gdyż nie przeprowadzono odpowiednio kontrolowanych badań klinicznych. Produkt leczniczy może być stosowany w ciąży jedynie, gdy w opinii lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. Produkt leczniczy może być stosowany w okresie karmienia jedynie w przypadkach, gdy w opinii lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla dziecka.

Hiperkaliemia może być spowodowana znacznym przedawkowaniem albo też równoczesnym podaniem leków oszczędzających potas lub inhibitorów ACE. W przypadku wystąpienia objawów przedawkowania należy odstawić produkt leczniczy. Intensywność objawów zależy od stopnia hiperkaliemii. Do objawów przedawkowania chlorku potasu należą: w przypadku mniej zaawansowanej hiperkaliemii (stężenie potasu w surowicy krwi poniżej 6,0 mmol/1): osłabienie siły mięśniowej i zaburzenia czucia, parestezje kończyn, paraliż wiotki, apatia, dezorientacja, spadek ciśnienia krwi, arytmie oraz blok serca (np. blok przedsionkowo-komorowy); w przypadku hiperkaliemii dużego stopnia (powyżej 6 mmol/1): zatrzymanie pracy serca. Leczenie. W lżejszych przypadkach przedawkowania wystarczy odstawić produkt leczniczy i powstrzymać się od spożywania pokarmów bogatych w potas. Znaczne przedawkowanie wymaga leczenia szpitalnego. Następujące metody mogą być zastosowane w leczeniu hiperkaliemii: eliminacja żywności i leków zawierających potas; 10-25% roztwór dekstrozy, zawierający 10 j.m. insuliny krystalicznej/20 g dekstrozy, podany dożylnie w dawce 300-500 ml/h, absorpcja i wymiana jonów potasowych przy użyciu żywic kationowymiennych w formie sodowej lub amonowej, podanych doustnie lub w postaci wlewki retencyjnej (uwaga: żywic amonowych nie należy stosować u pacjentów z marskością wątroby); hemodializa i dializa otrzewnowa. W przypadku digitalizacji organizmu zbyt szybkie obniżanie poziomu potasu w osoczu może spowodować zatrucie glikozydami naparstnicy.