Calcium chloratum WZF

1 ml roztw. zawiera 67 mg chlorku wapnia chlorku (Calcii chloridum dihydricum) co odpowiada 0,46 mmol (18,3 mg) jonów wapnia.

Dawkowanie jest indywidualne, zależne od stopnia niedoboru wapnia. Produkt leczniczy należy podawać powoli, z szybkością 1-2 ml/min. W przypadku wystąpienia u pacjenta niekorzystnych objawów, należy zaprzestać podawania. Wznowienie podawania jest możliwe po ustąpieniu tych objawów. Po wstrzyknięciu pacjent powinien przez kilka min. pozostać w pozycji leżącej. Produkt leczniczy jest przeznaczony wyłącznie do podawania dożylnego. Roztw. nie podawać podskórnie lub domięśniowo, ponieważ w miejscu podania może wystąpić martwica tkanek. Roztwór przeznaczony do podania powinien mieć temperaturę pokojową. Stany niedoboru wapnia wymagające szybkiego uzupełnienia. Dorośli: 5-10 ml roztw. (2,3 mmol do 4,6 mmol jonów wapnia) podać bardzo powoli dożylnie. Kolejną dawkę można podać po przerwie trwającej 1-3 dni, w zależności od odpowiedzi pacjenta i/lub wyników oznaczeń stężenia wapnia w surowicy. W przypadku zwiększonego wydalania wapnia, może być konieczne powtórzenie dawki. Dzieci: 0,2 ml/kg mc./dawkę (0,092 mmol jonów wapnia/kg mc./dawkę) roztw. bardzo powoli dożylnie. Maks. dawka 1-10 ml/dobę. Zatrucia: antagonistami wapnia (jeśli dochodzi do zaburzeń krążenia: spadku ciśnienia tętniczego, zaburzeń przewodnictwa) siarczanem magnezu, fluorkami lub szczawianami. Dorośli: początkowo 5 ml (2,3 mmol jonów wapnia) podane natychmiast po stwierdzeniu zatrucia. Jeśli zachodzi potrzeba, dawkę można powtarzać. Resuscytacja krążeniowa. Dorośli: 5-10 ml roztw. (2,3-4,6 mmol jonów wapnia) podawać bardzo powoli dożylnie. Znaczna hiperkaliemia ze zmianami w EKG. Dorośli: wapnia chlorek powinien być podawany wyłącznie pod kontrolą EKG.

Preparat zawiera chlorek wapnia w postaci roztworu do podawania pozajelitowego, pozwalający na szybkie uzupełnienie niedoborów wapnia w organizmie. Wapń jest integralnym składnikiem ustroju wpływającym na liczne procesy poza – i wewnątrzkomórkowe: skurcz mięśni, przewodnictwo nerwowe, aktywność enzymów oraz uwalnianie i działanie hormonów. Wapń jest również ważnym kofaktorem procesu aktywacji enzymów i wielu etapów kaskady krzepnięcia krwi. W mięśniach szkieletowych interakcja Ca²⁺ z białkami wiążącymi ten jon, tj. z troponiną C i kalmoduliną, zapoczątkowuje skurcz mięśnia (w następstwie powstawania kompleksu wapń -troponina) i fosforylację enzymów (w wyniku aktywacji kinazy białek przez kompleks wapń -kalmodulina), katalizujących rozkład glikogenu i dostarczających glukozę jako źródło energii. Zjawisko sprzężenia pobudzenia i skurczu w innych mięśniach, w tym również skurczów mięśnia sercowego, jest również zależne od wapnia. Wapń uczestniczy również w działaniu innych przekaźników wewnątrzkomórkowych, takich jak np. cykliczny 3′,5′-adenozynomonofosforanu (cAMP) i inozytolo-1,4,5-trójfosforan (IP₃), powstających w wyniku interakcji receptorów błon komórkowych z następującymi hormonami: epinefryną, glukagonem, wazopresyną, sekretyną i cholecystokininą.

Nadwrażliwość na chlorek wapnia lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Hiperkalcemia, hiperkalciuria, kamica nerkowa, ostra niewydolność nerek, migotanie komór.

Podawanie dożylne soli wapnia pacjentom przyjmującym glikozydy nasercowe grozi wywołaniem niebezpiecznych zaburzeń rytmu serca. Jeśli podanie produktu w takim przypadku jest konieczne, należy podawać go powoli w małych porcjach, najlepiej we wlewie kroplowym w warunkach oddziału intensywnej terapii. Tiazydowe leki moczopędne mogą nasilać ryzyko wystąpienia hiperkalcemii. Bisfosfoniany (pochodne kwasu bisfosfoniowego) mogą wykazywać interakcje z wapnia chlorkiem, czego skutkiem jest zmniejszenie wchłaniania bisfosfonianów. Sole wapnia zmniejszają wchłanianie tetracyklin.

Nie przeprowadzono badań dotyczących bezpieczeństwa stosowania chlorku wapnia u kobiet w ciąży. Chlorek wapnia przenika przez łożysko. Lek może być stosowany u kobiet w ciąży, jeśli w opinii lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. Chlorek wapnia przenika do mleka kobiecego w tak małych ilościach, że nie wywiera to wpływu na dziecko karmione piersią.

Jeżeli stężenie wapnia w osoczu jest większe niż 12 mg/100 ml, należy natychmiast wdrożyć leczenie, które polega na nawodnieniu organizmu pacjenta, podaniu diuretyków pętlowych, związków chelatujących, kalcytoniny, kortykosteroidów. Należy często, w równych odstępach czasu, określać stężenie wapnia w surowicy, w celu dostosowania leczenia do stanu pacjenta.